Μήπως πολλοί δημοσιογράφοι λαϊκίζουν;

Athenian Herald

Έστω ότι ο μέσος πολίτης δεν γνωρίζει και δεν είναι εύκολο να γνωρίζει πολλά από τα ζητήματα που εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο. Αν και βέβαια, στην Δημοκρατία ο πολίτης έχει υποχρέωση να ενημερώνεται.

Στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που έχουμε, ο πολίτης ενημερώνεται κυρίως από τα ΜΜΕ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ειδικά για το τραγικό ατύχημα στα Τέμπη, υπάρχει έλλειμμα ενημέρωσης. Αντίθετα, υπάρχει πλεόνασμα συναισθηματικής φόρτισης. Και σπανίζουν οι αντικειμενικές αναλύσεις.

Βεβαίως τα γεγονότα της μοιραίας νύχτας, όπως έρχονται στο φως της δημοσιότητας όπως και οι δράσεις και αντιδράσεις των αρμοδίων και των πολιτικών αποτελούν είδηση και πρέπει να αναφέρονται. Το ίδιο ισχύει και για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και τα ρεπορτάζ για τα άτυχα θύματα της ανείπωτης τραγωδίας. Και κάθε σχετικό με το ατύχημα θέμα.

Δικαιολογημένη και η επίδειξη πόνου και αγανάκτησης από τους δημοσιογράφους. Για τις πρώτες δύο άντε τρεις μέρες. Μετά ο δημοσιογράφος οφείλει να ενημερώσει το κοινό σφαιρικά, ψύχραιμα και αντικειμενικά. Και να κατευθύνει την έρευνα και την συζήτηση στα πραγματικά γεγονότα.

Ένας αριθμός δημοσιογράφων έκανε και κάνει την δουλειά του όπως πρέπει και όπως επιβάλλεται. Κάποιοι κάνουν κομματική δουλειά, ερήμην της αλήθειας, και αυτό το περιμένουμε, το βλέπουμε εδώ και δεκαετίες. Ένας μεγάλος αριθμός ασχολείται με τα συναισθηματικά ζητήματα και κατηγορούν τους πάντες και κυρίως την κυβέρνηση. Πιστεύουν ότι ο συνδυασμός συναισθηματικών κραυγών και αντικυβερνητικών τσιτάτων τους προσδίδει επίφαση αντικειμενικότητας.

Δυστυχώς για την χώρα και τους πολίτες, σε σημαντικό φάσμα της ενημέρωσης δεν ακούγονται, δεν συζητούνται και δεν αναλύονται τα ουσιαστικά θέματα. Σε κάποιες περιπτώσεις δε η πραγματικότητα αντιστρέφεται.

Πέραν των ευθυνών του σταθμάρχη και ίσως άλλων στελεχών του ΟΣΕ και της Hellenic Train, αν υπάρχουν, δεν μαθαίνουμε πως έφτασε η χώρα στο σημείο ένας σταθμάρχης να εκπαιδεύεται ή να αξιολογείται ελλιπώς. Ή στο σημείο ένας ή δύο σταθμάρχες να κάνουν κοπάνα, δηλαδή να μην είναι παρόντες στην υπηρεσία. Ή ένας επιθεωρητής να παίρνει τηλεφωνικά αναρρωτική άδεια ενός μηνός. Ή ένας διευθυντής κλινικής νοσοκομείου να παρεμβαίνει σε γιατρό υπηρεσίας για να χορηγήσει την παράνομη ή παράτυπη άδεια. Ή ένας σταθμάρχης να αλλοιώνει την κατάσταση προσωπικού μετά το ατύχημα και να τροποποιεί τον χρόνο παράδοσης της υπηρεσίας. Εδώ πρόκειται για συστηματική και συστημική συμπεριφορά.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή είναι η συζήτηση για τον κρατικό ΟΣΕ. Υπάρχει σωρεία δηλώσεων περί της «κακής» ιδιωτικοποίησης και της ανάγκης «επανακρατικοποίησης». Το παράδοξο είναι ότι το ατύχημα συνέβη στον κρατικό ΟΣΕ και όχι στην ιδιωτική Hellenic Train. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι ο πρόεδρος των μηχανοδηγών της Hellenic Train και στέλεχος του Σύριζα δηλώνει ότι «δεν εμπιστεύεται τον ΟΣΕ», εν τούτοις υποστηρίζει την επανακρατικοποίηση της εταιρείας στην οποία εργαζεται. Το εξωφρενικά παράδοξο έγκειται στο ότι η μερική αποκρατικοποίηση έγινε από τον Σύριζα.

Ένας άλλος τομέας που δεν τυγχάνει της δέουσας προσοχής είναι η αξιολόγηση και αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα. Και, βέβαια, ούτε κουβέντα για κατάργηση της μονιμότητας ή διευκόλυνση της απομάκρυνσης των ανίκανων ή τεμπέληδων.

Είναι χρέος των δημοσιογράφων να φωτίσουν αυτά τα τρία ζητήματα. Είναι και υποχρέωση τους απέναντι στη νέα γενιά. Πρέπει να ενημερωθούν για τα πραγματικά γεγονότα. Διαφορετικά, αν μείνουμε στην συναισθηματική φόρτιση και τις αλληλοκατηγορίες, το καθολικό αίτημα να πάμε μπροστά θα οδηγήσει σε οπισθοπορεία.