Η Τουρκία και το φοβικό σύνδρομο

Του Γιώργου Σαββίδη

Από την ίδρυση του, το νεοελληνικό κράτος αντιμετωπίζει την Τουρκία φοβικά.

Σε κάποιο βαθμό αυτό ήταν δικαιολογημένο τον 19^ο αιώνα, γιατί η ανεξάρτητη Ελλάς ήταν ένα μικρό φτωχό κράτος και η Τουρκία μια μεγάλη αυτοκρατορία.

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι άλλαξαν την κατάσταση, με την Ελλάδα να επεκτείνεται και την Τουρκία να συρρικνώνεται. Με την συνθήκη των Σεβρών, η Ελλάδα απέκτησε προοπτική και κυριαρχικά δικαιώματα στην Μικρά Ασία μετά από περίπου επτά αιώνες. Αμέσως μετά, κάνοντας σωρεία λαθών, δώσαμε την ευκαιρία στους Τούρκους να εξοντώσουν και να εκδιώξουν τον Ελληνισμό από την Μικρά Ασία.

Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, εξαφάνισε την πρόσκαιρη αυτοπεποίθηση απέναντι στην Τουρκία. Έκτοτε, το φοβικό σύνδρομο επανήλθε και εντονότερα.

Η εθνική καταστροφή του 1974 στην Κύπρο, οφειλόταν πάλι σε δικά μας λάθη κυρίως. Η Ελληνική πλευρά, η Χούντα των Αθηνών, προκάλεσε την εισβολή και άφησε την Κύπρο ακάλυπτη. Το φοβικό σύνδρομο που κυριαρχούσε στον Κ. Καραμανλή, επικράτησε στην απόφαση του, η οποία συνοψίστηκε στη ρήση «η Κύπρος κείται μακράν».

Παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο, διαπιστώνουμε δύο κυρίαρχες τάσεις. Την τάση των πραγματιστών του «να τα βρούμε με την Τουρκία έστω και με κάποιες παραχωρήσεις». Στην τάση αυτή συνωστίζονται συντηρητικές ελίτ που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν τα προνόμια τους με έναν πόλεμο, αριστεροί «διεθνιστές» και «εθνομηδενιστές» που θεωρούν ότι υπηρετούν την αριστερή τους ιδεολογία και μελετητές που παρουσιάζονται ως ορθολογιστές.

Η δεύτερη τάση παρουσιάζεται ως σκληρή και ανυποχώρητη. Στην τάση αυτή συγκεντρώνονται εθνικιστές που θεωρούν ότι με ευκολία θα πάρουμε την Πόλη, υποστηρικτές της Ρωσίας του Πούτιν οι οποίοι παραγνωρίζουν ότι οι Ρώσοι και το 1922 και σήμερα υποστηρίζουν την Τουρκία και επέβαλαν αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων το 1948 και αυτοί που πιστεύουν ότι όλα λύνονται με πόλεμο και ότι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Σε αυτούς προστίθενται και κάποιοι κεντροαριστεροί που αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες από την εποχή του «βυθίσατε το Χόρα» του Α. Παπανδρέου, ξεχνώντας βολικά το Ανακοινωθέν του Νταβός και τα Μνημόνια της Βουλιαγμένης και της Κωνσταντινούπολης περί αποφυγής ενεργειών στο Αιγαίο πέραν των έξι μιλίων.

Οι δύο τάσεις συντείνουν στην φοβία. Οι πραγματιστές βλέπουν παντού ευκαιρίες συμβιβασμών και τους προτείνουν για να αποφύγουμε διπλωματικές ή στρατιωτικές ήττες. Οι ανυποχώρητοι, βλέπουν νίκες των Τούρκων ακόμα και σε ανακοίνωση τηλεφωνικής επικοινωνίας Τούρκου υπουργού με τον Αιγύπτιο ομόλογο του. Και οι δύο θεωρούν τους Τούρκους ικανότατους και παντοδύναμους. Γι’ αυτό προτείνουν είτε συμβιβασμούς είτε τεράστιους εξοπλισμούς.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι Τούρκοι δεν νίκησαν τους Έλληνες το 1922 και το 1974. Οι Έλληνες τους έδωσαν τις νίκες με τα δικά τους λάθη. Το 2020, οι Τούρκοι μπόρεσαν να κάνουν επίδειξη ισχύος, γιατί από το 2010-2020 οδηγήσαμε μόνοι μας τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε απαξίωση.

Μια ψύχραιμη θεώρηση, αναδεικνύει ότι από το 1974 έως σήμερα, η Ελλάδα και η Κύπρος κατάφεραν να ενταχθούν και οι δύο στην ΕΕ και την ΟΝΕ, να κτίσουν στρατηγικές και αμυντικές σχέσεις και συμμαχίες με πολλές χώρες μεταξύ των οποίων ΗΠΑ, Γαλλία, Αίγυπτος και Ισραήλ.

Την ίδια περίοδο, η Τουρκία οδηγήθηκε σε απομόνωση, η ένταξη της στην ΕΕ έχει οριστικά αποκλειστεί, αποβλήθηκε από το πρόγραμμα των F-35 και οι σχέσεις της με ΝΑΤΟ, ΕΕ, Αίγυπτο, Ισραήλ και ΗΠΑ βρίσκονται σε οξύτατη κρίση.

Η Τουρκία είναι μεγάλη και σημαντική χώρα με μεγάλες δυνατότητες. Δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από τον χάρτη και θα συνεχίσει να προωθεί τα συμφέροντα της όπως πιστεύει ότι την εξυπηρετεί.

Και η Ελλάδα είναι μια σημαντική χώρα με πολλές δυνατότητες. Σε συνδυασμό με την Κύπρο, οι δυνατότητες πολλαπλασιάζονται.

Κανένας λόγος δεν υπάρχει να αντιμετωπίζεται η Τουρκία φοβικά. Αποβάλλοντας τις δικές μας αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, μπορούμε να προστατεύσουμε και να διεκδικήσουμε όλα μας τα δικαιώματα. Δεν χρειάζονται υπερβολές ούτε παραχωρήσεις.

Από το 2019 η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο της συνεχούς και σταδιακής ανάπτυξης της ισχύος της. Οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτιστικής, ηθικής. Αποκτά αυτοπεποίθηση και ξεπροβάλλει ως ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή.

Οι φοβίες και οι λεονταρισμοί οδηγούν σε αποτυχίες. Η σταθερότητα στις επιδιώξεις, το σθένος στην υποστήριξη των εθνικών διεκδικήσεων και η σύνεση, είναι αυτά που οδηγούν στην επιτυχία.

Μετά από πολλές δεκαετίες φαίνεται ότι είμαστε στον σωστό δρόμο.

Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα Athenian Herald εκφράζουν τους συγγραφείς τους. Η Athenian Herald δεν φέρει καμία ευθύνη για τις απόψεις που εκφράζονται μέσω της ιστοσελίδας.