Τα ατομικά δικαιώματα κινδυνεύουν

Από Athenian Herald

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ επεδίωξε την εγκατάσταση ενός τεράστιου συστήματος ηλεκτρονικών υπολογιστών κόστους $5 δις. Σκοπός του συστήματος θα ήταν η καταστολή της φοροδιαφυγής. Η ιδέα απορρίφθηκε γιατί εναντιώθηκαν σφοδρά οι Ρεπουμπλικάνοι, υποστηρίζοντας ότι ένα τέτοιο σύστημα θα καταπατούσε κατάφωρα τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Η άποψη των Ρεπουμπλικάνων βασιζόταν στην διαφωνία τους στην υψηλή φορολογία, στην ιστορική τους αντίθεση με το παντοδύναμο συγκεντρωτικό κράτος και την υποστήριξη τους στην αποκέντρωση και στο άτομο.

Δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα, κρατούν λεπτομερή αρχεία για τους πολίτες τους και καταγράφουν κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους, προσωπικής και δημόσιας. Οι δημοκρατίες σέβονται το άτομο και δεν τηρούν τέτοια αρχεία ούτε κάνουν τέτοιες καταγραφές. Ή μήπως όχι;

Σχεδόν μισόν αιώνα μετά, οι κάτοικοι του πλανήτη φαίνεται ότι έχουν χάσει τα ατομικά τους δικαιώματα και κάθε δυνατότητα προστασίας της ιδιωτικής τους ζωής και των προσωπικών τους δεδομένων.

Τα κράτη έχουν εξελιχθεί σε παντοδύναμες μηχανές συλλογής και αρχειοθέτησης πληροφοριών για κάθε άτομο. Εισοδήματα, περιουσία, συναλλαγές καταγράφονται. Κατάσταση υγείας, ιατρικές εξετάσεις, φαρμακευτικές αγωγές, βιολογικά στοιχεία καταγράφονται. Φοίτηση σε σχολεία, επιλογές και επιδόσεις μαθημάτων καταγράφονται. Στρατιωτική θητεία, εκπαίδευση και απόδοση καταγράφονται.

Το διαδίκτυο και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ), καταγράφουν και αρχειοθετούν τα πάντα. Ταξίδια, αγορές από καταστήματα, κατανάλωση τροφίμων. Οικογενειακές, προσωπικές και ιδιωτικές στιγμές καταγράφονται.

Σαν μην ήταν αρκετά αυτά, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) επιδίδονται σε ευρεία διασπορά ευαίσθητων πληροφοριών. Δικάζουν με δικηγόρους, ιατροδικαστές και άλλους ειδικούς. Παρέχουν πληροφορίες ακόμα και από Κεντρικές ή Εθνικές Υπηρεσίες Πληροφοριών.

Σε αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα, τα κράτη και οι κρατούντες εξασκούν έλεγχο και στις πληροφορίες τις οποίες μπορεί να έχει ο πολίτης. Ελέγχουν, εγκρίνουν ή αποκλείουν τις πηγές πληροφοριών που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος. Ακόμα, ελέγχουν και επιτρέπουν ή αποκλείουν τους αποδέκτες των πληροφοριών που στέλλει ο πολίτης.

Στην χώρα μας βλέπουμε κάθε μέρα να εξελίσσονται ποινικές και πολιτικές δίκες στην Τηλεόραση. Βλέπουμε στην Βουλή να παρατίθενται στοιχεία προσωπικών δεδομένων με μεγάλη ευκολία. Ανακοινώθηκε η δημιουργία υπερ-αρχείου οικονομικών δεδομένων προς διευκόλυνση των τραπεζών και των δανειστών. Μαθαίνουμε ότι πολλές έρευνες βασίζονται σε παρακολουθήσεις τηλεφώνων.

Επίσης, κάθε μέρα ή ώρα γίνονται αμέτρητες απάτες και εγκλήματα με χρήση προσωπικών δεδομένων. Κλοπές από τραπεζικούς λογαριασμούς, εκβιασμοί, προσβολές, παραποιήσεις κ.ά.

Η αιτιολογία είναι ότι η πρωτοφανής συλλογή κάθε λογής πληροφοριών, γίνεται για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Την πάταξη της φοροδιαφυγής, την πάταξη της εγκληματικότητας, την πάταξη της φοροδιαφυγής. Έτσι είναι και γι’ αυτό υπάρχουν και οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών πληροφοριών.

Οι διαρροές και τα τηλε-παράθυρα όμως, δείχνουν ότι η προστασία του πολίτη είναι ιδιαίτερα δυσχερής και ότι η κακή χρήση των τεχνολογικών δυνατοτήτων περιορίζει την ιδιωτικότητα και καταργεί τα ατομικά δικαιώματα.